بركه آفتاب

غدير، خاكى سوخته، ملتهب، در عمق صحراى «جحفه» نيست تا از چهار سوى تا هر جا كه چشم كار مى‏كند گسترده و ناپيدا باشد.

غدير درخشان چون گوهرى در تابش آفتاب است، وسيع به وسعت ابديت است و جارى در لحظه لحظه كائنات است، صبور چون ايمان و لطيف چون عشق است، برنده چون شمشير، كوبنده چون طوفان است، خاشع چون واژه صداقت و سرافراز چون افلاك است.

هيچ دست سياه‌كارى در طول تاريخ نتوانسته است نامش را از لوح دل‌ها و صفحه خاطره‏ها بزدايد. هر چند كه هزاران بار نامش را از كتاب‌ها حذف كردند.

بركه‏اى از نور

 من غدیرم! بركه‌ی آرمیده در دل صحرا. اما جارى تا عمق تاریخ از این كران تا آن كران، و تا همه بیكرانه‏ها! چشمه جوشان عشق و ایمانم. پیام آزادى انسانم .